Τη αυτή ημέρα, Τετάρτη της ς’ (6ης) Εβδομάδος από του Πάσχα, συμψάλλεται και η Ακολουθία της ευρέσεως της Ιεράς και Θεομητορικής Αγίας Εικόνος της Υπαπαντής καλουμένης, η οποία βρίσκεται στην Καλαμάτα της Πελοποννήσου.

 

Η Αγία αυτή Εικόνα της Θεομήτορος, ιστορηθείσα κατά το 672 μ. Χ., βρέθηκε ύστερα από όραμα σε έναν σταβλίτη, σε αρκετό βάθος εντός του στάβλου Οθωμανού κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας. Αυτή η Αγία Εικόνα στο πίσω μέρος της σανίδας ήταν όλη καμένη, ενώ στο μπροστινό μέρος τελείως ανέπαφη, όπου έφερε και επιγραφή με την επωνυμία ΥΠΑΠΑΝΤΗ, ως αφιερωμένη εις τον Ιερόν Ναόν της Υπαπαντής του Σωτήρος ημών, τον πυρποληθέντα κατά τας προ αιώνων αιχμαλωσίας της Πελοποννήσου. Ήταν καμένη στο πίσω μέρος διότι ήταν μέσα στον Ναό που πυρπολήθηκε. Διαφυλάχθηκε η μπροστινή όψη της αβλαβής, κατά βούληση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μετά την εύρεση της Αγίας Εικόνας ανηγέρθη εις τον τόπον τον οποίο ανευρέθη, μικρή κατ’ αρχάς Εκκλησία υπό το όνομα Υπαπαντή προς τιμήν της επιγραφής της Αγίας Εικόνας, αλλά καθώς και του αρχαίου Ναού της Υπαπαντής, όπου ήταν στον τόπο εκείνο. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος κατεδαφίστηκε ο μικρός αυτός Ναός και αντί αυτού ανηγέρθη νέος μεγαλοπρεπέστατος Ναός της Υπαπαντής, όπου εγκαινιάσθηκε στις 19 Αυγούστου 1873, όπου έκτοτε είναι και ο Μητροπολιτικός Ναός της Καλαμάτας.

 

Την Αγία Εικόνα της Υπαπαντής σέβονται και τιμούν όχι μόνον οι κάτοικοι της Καλαμάτας, αλλά και απανταχού οι Έλληνες, όπου αναρίθμητα θαύματα επιτελεί σε εκείνους που με πίστη την επικαλούνται. Μεταξύ δε των άλλων, οικονόμησε και το εξής ακόλουθο μέγα θαύμα, όπου έσωσε τον λαό της Καλαμάτας από βέβαιον παντελή αφανισμό.

 

Κατά το έτος 1841, κατά τους θερινούς μήνες και στην αρχή του Φθινοπώρου, έπεσε νόσος βαρύτατη σε όλο τον δήμο της Καλαμάτας και ιδιαιτέρως στην πόλη της Καλαμάτας. Καμία οικία δεν υπήρχε που να μην την είχε «χτυπήσει» η νόσος αυτή, ώστε οι οικείοι των ασθενούντων και οι επισκεπτόμενοι ιατροί απηύδησαν περιποιούμενοι τους ασθενείς. Ο πικρός θάνατος θέριζε ανηλεώς τους ασθενείς σε καθημερινή βάση, όπου οι καμπάνες των Εκκλησιών κάθε ώρα ανήγγειλαν και ένα νέο θάνατο. Δεν υπήρχε καμία ημέρα που να μην υπήρχαν νεκρά σώματα συνοδευόμενα εις τους τάφους. Μέρα και νύχτα ο θρήνος ήταν ο ήχος της πόλεως, μια λύπη και δυστυχία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων.

 

Βλέποντας οι Καλαματιανοί την μάστιγα της ασθενείας και τον πικρό θάνατο που θέριζε κάθε ηλικία, ζήταγαν επιμόνως να γίνει λιτανεία της Αγίας Εικόνος, κατά κοινή παράκληση των πολιτών, όπως με τις πρεσβείες Αυτής προς τον Θεό να παύση η δεινή ασθένεια και ο πικρός θάνατος. Τότε οι άρχοντες της πόλης πρόσταξαν να γίνει τριήμερος νηστεία και μετά το τέλος αυτής παράκληση και λιτανεία. Ω των θαυμασίων σου, Δέσποινα αγνή! Την ώρα της λιτανείας εξαφανίστηκε η νόσος προς δόξαν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και της Υπερευλογημένης ενδόξου Αυτού Μητρός και Δεσποίνης ημών Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Ευχόμεθα με τις πρεσβείες της, να λυτρωθούμε και εμείς σωματικά και ψυχικά από πάσης ασθενείας και να αξιωθούμε την Βασιλεία των Ουρανών. Αμήν.

 

 

Πηγή: Απόψεις για τους Παπαροκάδες http://paparokades.blogspot.com