Ένα πρωί στα ξαφνικά, μου είπες πως μεγάλωσες
και τα φτερά σου τ' άπλωσες, να δεις τι είν' η ζωή
σου πήρε ο κόσμος τα μυαλά, σε μάγεψαν οι θάλασσες
με τα λιμάνια μάλωσες και σήκωσες πανί.

Γεια σου χαρά μου γεια, κι αν φεύγεις βιαστικά
τρέμεις σαν το πουλί πού 'μεινε στη βροχή
Γεια σου χαρά μου γεια, κοντά σου η Παναγιά
κακό να μη σε βρει, θα 'ναι η δική μου ευχή
Όσο κι αν πας μακριά, πίσω θα 'ρθείς ξανά
στην αγκαλιά μου σαν μικρό παιδί.

Επάνω σου καρφώθηκαν, τα πρόστυχα τα βλέμματα
κι η αγάπη που σου έμαθα, σου 'μοιαζε φυλακή
θα 'ρθει μια μέρα που θα δεις, πως όλα ήταν ψέμματα
κι η πιο μεγάλη λευτεριά είναι μες στην ψυχή.

 

 

Άνθρωποι φευγάτοι, ψάχνουν φοβισμένοι, τρέχουν τρομαγμένοι, κάτι τους συμβαίνει
χάνονται σε φάσεις και σε καταστάσεις δίχως προορισμό.

Ψάξε την ουσία και τη μόνη αξία
βγες από τον ξέφρενο ρυθμό
πέρα από το χρόνο και τη φαντασία
μέσα στης ψυχής σου το βυθό.

Ο κόσμος αλλάζει μα μη σε τρομάζει
ο κόσμος αλλάζει μα η Aγάπη είν' εδώ
ο κόσμος αλλάζει μα Εκείνη στεριώνει
σα Γέφυρα ενώνει, γη κι ουρανό

Μην ακούς τι λένε και τη μοίρα κλαίνε, πως άλλοι φταίνε
βούλωνε τ' αυτιά σου, κοίτα τη δουλειά σου τράβα μπροστά

Πάρε τη ζωή σου στα δικά σου χέρια
μάθε την καρδιά σου ν' αγαπά
και τα όνειρά σου μέρα με τη μέρα
θα σου γίνονται αληθινά

Ο κόσμος γύρω μου αλλάζει
τώρα βοήθα κάτι με τρομάζει, κάτι
πάει να μου πιάσει με δόλο το χέρι
και θέλει το κακό καλό και το καλό κακό
κι εγώ πρέπει ν' αντισταθώ
δώσ' μου βοήθεια για να δω το φως
να δω πώς ο κόσμος αλλάζει στα μάτια μου εμπρός
συμπόνια, βοήθεια, γίνονται καπνός
προς όφελος πολλών ή ενός
χάνεται ο σεβασμός, πού 'ναι η αγάπη
πού 'ναι τα παιδικά μου αγνά συναισθήματα;
χάθηκαν, τίποτα, το 'χεις Παντελεήμονα.

 

 

Κραυγή μεγάλη ακούστηκε απ' την Ανατολή
και σάλπισμα πως έπεσε η Βαβυλώνα
τα γεγονότα μαρτυρούν πως ήρθαν οι καιροί
και πως βαδίζουμε στο τέλος του αιώνα

Στα γόνατα προσμένουνε τον τύραννο να 'ρθει
που ανύπαρκτες υπόσχεται στον κόσμο ελπίδες
στην εξουσία της απάτης κάνε υπομονή
τα μάτια σου θα δουν όσα ποτέ δεν είδες

ΒΑΒΥΛΩΝ, το λαμπερό σου στέμμα
ΒΑΒΥΛΩΝ, φαντάζει μα είναι ψέμα
ΒΑΒΥΛΩΝ, η άβυσσος σε πνίγει, ΒΑΒΥΛΩΝ

Οράματα φανέρωσε ο πιο αγαπητός
αλήθειες που τρομάζουνε κι αποκαλύψεις
βασανιστήριο στις ψυχές που αρνήθηκαν το φως
στ' ατέλειωτο σκοτάδι με ενοχές και τύψεις

Kακά μαντάτα φέρνει το βιβλίο της ζωής
σ' αυτούς που ο φθόνος ξεχειλίζει από το στόμα
πικρά θα κλαίνε οι έμποροι κι οι άρχοντες της γης
γιατί όσα κι αν θησαύρισαν τα τρώει το χώμα

Απ' τις νεφέλες τ' ουρανού σημείο θα φανεί
και τα παιδιά Σου καρτερούν την ώρα εκείνη
που αδικημένοι, ανήμποροι, φτωχοί και ταπεινοί
από τα χέρια Σου θα βρουν δικαιοσύνη

Χρόνια και χρόνια αδέσποτη ταξίδευες να βρεις
καρδιά μου πώς θα λυτρωθείς από τα πάθη
κι απ' την αθάνατη πηγή σαν έσκυψες να πιεις
καημούς και πόνους γιάτρεψες με την αγάπη.

 

 

Η πόλη αυτή σωπαίνει βουβή η γειτονιά
κι η νύχτα αργά το πέπλο της απλώνει
Στις φωτεινές βιτρίνες τα όνειρα φτηνά
σου παίζουνε παιχνίδια σκοτεινά.

Νά ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά
σ' ότι δε βγάζει πουθενά
κι εγώ στο πλάι σου ο πιο καλός σου φίλος
Νά ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά
για μας ο κόσμος τώρα πια
ζυγίστηκε μετρήθηκε και βγήκε λίγος.

Στις παιδικές αλάνες γυρίσαμε μαζί
εκεί που οι καρδιές για πάντα σμίγουν
Αυτό που μας ενώνει ποτέ να μη χαθεί
δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή.

 

 

Μέσα μου βαθειά έχεις τη θέση σου
κι έχω συντροφιά την κάθε λέξη σου
είναι όμως στιγμές που τις νομίζω αδειανές
μα σαν σε σκέφτομαι πεθαίνουν οι σκιές

Θα σε θυμάμαι, θα σε θυμάμαι
σαν τον αγέρα θα μου παίρνεις το μυαλό
θα σε θυμάμαι, θα σε θυμάμαι
ότι και να συμβεί ποτέ δεν σε ξεχνώ

Δίπλα σου να μ' έχεις όσο γίνεται
στη δική σου αλήθεια που δε σβήνεται
έμαθα να ζω κι όλο τον κόσμο ν' αγαπώ
δεν ξέρω πόσα να σου πω ευχαριστώ.

 

 

Σ' ένα κόσμο τόσο εχθρικό
τα σ' αγαπώ πώς να χωρέσουν
πόσες προσπάθειες να κάνω
μέσα απ' τα μάτια σου να δω

Καρφωμένο βλέμμα στο κενό
ποιό ταξίδι τώρα σ' αγκαλιάζει
καθώς φεύγεις μέρα μεσημέρι
και τρυπάς το μαύρο ουρανό

Βαμμένο κόκκινο χώμα
του ονείρου το κύμα δεν ήρθε ακόμα
Γραβάτες με κάθε χρώμα
στων λαών τα συντρίμια χτίζουν ακόμα

Στα μεγάλα θέατρα της γης
τόσες ναρκωμένες συνειδήσεις
διαβατήρια εξασφαλίζουν
για τις εξόδους της ζωής

Της φωτιάς τον άγριο χορό
στη σειρά της γης λαοί χορέψτε
για πολιτισμένους τρομοκράτες
που επικαλούνται το Θεό.

 

 

Πήρες τον πλατύ το δρόμο για το ξεστράτημα
το μικρό παιδί σου όμως τι φταίει
σ' ένα κόσμο το αφήνεις έρημο παράρτημα
που 'βαλε λουκέτο από τα χρέη

Σου ξεπούλησαν το σπίτι με κόλπα ύποπτα
αλλά εσύ χαμένος το βιολί σου
με τα μούτρα στην κραιπάλη πέφτεις ανύποπτα
και βαθειά στον πάτο της αβύσσου

Αχ καημένε μας παππού απ' το θρόνο τ' ουρανού
ρίξε πυρ να φύγει η σαπίλα
Πάλευες για λευτεριά, πέθανες για ιδανικά
μα εμείς τα κάναμε ξεφτίλα

Σου τη στήσαν φιλαράκο έπαιξες κι έχασες
τη ντροπή πώς θα την ξεπεράσεις
χρήμα με ουρά σου 'τάξαν κι εσύ υπέγραψες
θέλανε ποιος είσαι να ξεχάσεις

Όλα πονηρά τα βλέπεις κι όλα καχύποπτα
έχαψες το πιο μεγάλο ψέμα
μη σκοτώνεις τα κουνούπια δε σου φταίνε τίποτα
άλλοι σου ρουφήξανε το αίμα.

 

 

Στο πρόσωπό μου καθρεφτίζεις χαμόγελα
μου δίνεις χρώματα για τις πιο γκρίζες μέρες μου
με περιμένεις σιωπηλά, την ώρα που ο ήλιος γέρνει
βάρκες τα όνειρα που σχίζουν τα νερά

Μ' αρέσει ό,τι αγαπάς, αγάπησα ό,τι Σ' αρέσει
κι άφησα δρόμους που δε βγάζουν πουθενά

Ό,τι κι αν ζήσω όπου κι αν βρεθώ
θα 'ναι όσο Σ' αγαπώ
Ο φόβος ξένος ο πόνος πιο γλυκός
φίλος μου κι ο θάνατος
θα 'ναι όσο Σ' αγαπώ, όσο Σ' αγαπώ

Στο πρόσωπό μου καθρεφτίζεις χαμόγελα
μου δίνεις χρώματα για τις πιο γκρίζες μέρες μου
σκέφτομαι πόσο μ' αγαπάς πάντα στα δύσκολα θυμάμαι
πόσες χαρές κρατάς κρυμμένες για μετά
γυρίζω πλάτη στις φωνές που υποσχέσεις μου πουλάνε
χωρίς ανάσα στης ζωής την ομορφιά.

 

 

Σαν παιδί παίζω στην άμμο
και χαράζω πάνω μια καρδιά χρυσή
κι από λουλουδένιο κάμπο
χρώματα θα βάλω μέσα στη ζωή

Όσο ο χρόνος κι αν αλλάζει
πια δεν με τρομάζει, έχω μια ψυχή
που με τον καιρό ωριμάζει
σαν παλιό κρασί

Έλα πιάσε μου το χέρι
λαμπερό αστέρι δώς μου να κρατώ
κι όλα γύρω παραμύθι μαγικό
Μέσα στο βυθό του κόσμου
δείξε μου το φως μου το παντοτινό
κι όλα γύρω παραμύθι μαγικό

Μες στα μάτια σου μαντεύω
τ' όνειρό σου έχεις ντύσει γιορτινά
δεν θα πάψω να πιστεύω
η αιώνια αγάπη σού 'δωσε φτερά
Το τραγούδι πού 'χω γράψει
μέσα σου έχει ανάψει μια μικρή φωτιά
κι απαλή φωνή σου λέει ψιθυριστά.

 

 

Ο ήλιος ψηλότερα θ' ανέβει
σήμερα πού 'ναι Κυριακή
φυσάει τ' αγέρι και σαλεύει
μια θημωνιά στο λόφο εκεί

Τα γιορτινά θα βάλουν όλοι
θα 'χουν ανάλαφρη καρδιά
κοίτα στο δρόμο τα παιδιά
κοίταξε τ' άνθη στο περβόλι

Άκου οι καμπάνες πώς χτυπάνε
είναι ο Θεός αληθινός
πέρα τα σύννεφα σκορπάνε
και μεγαλώνει ο ουρανός

Άσε τον κόσμο στη χαρά του
κι έλα καρδιά μου να σου πω
ένα τραγούδι χαρωπό
ένα τραγούδι του θανάτου.

 

 

Μπήκα στον πιο κρίσιμο το γύρο
κι εσύ τρέμεις μήπως βρω μπελά
θόρυβος κι αν γίνεται τριγύρω
μη φοβάσαι όλα θα παν καλά

Για να μη λυπάσαι θέλω να θυμάσαι
πάντα από ένα τέλος κάτι ξεκινά
σ' αγαπώ το ξέρεις δε θα υποφέρεις
κάποια μέρα θα με δεις ξανά

Φεύγω τώρα μια για πάντα
τραγουδώντας μια μπαλάντα
κόλλησε η βελόνα στα τριάντα
'Αλλο η γη δε με κρατάει
κι η καρδιά μου αλλού πετάει
κάνει πρόβα στ' ουρανού τη μπάντα
φεύγω τώρα μα θα ζω για πάντα

Ξέρω θες πολύ μα δε θα μείνω
έσβησε του χρόνου το κερί
όλα όσα παίρνω κι όσα αφήνω
τ' όνειρό μου και μια προσευχή.

 

 

Στην πρώτη ματιά που θα ρίξεις
τα πάντα μοιάζουν θολά
μα πίσω το χρόνο αν γυρίσεις
θα 'ρθούνε στο νου σου πολλά.

Χειμώνες θα έχουν περάσει
χωρίς ούτε καν ένα γεια
η όψη μας θα 'χει γεράσει
μα μέσα μας δύο παιδιά

Όταν βρεθούμε ξανά θα 'χουν στερέψει τα λόγια
μα της καρδιάς τα ρολόγια, θε να χτυπούν δυνατά
Όταν βρεθούμε ξανά, μόνο η αγάπη θα μείνει
μίσος δεν θα 'χει απομείνει, όταν βρεθούμε ξανά.

Τα όσα κι αν έχουμε ζήσει
στα χρόνια μας τα χωριστά
στο βάθος δεν θα 'χει σβήσει
η πρώτη παλιά συντροφιά.

Και θα 'χουμε τόσα να πούμε
με δάκρυα στα μάτια γλυκά
ελπίζω ξανά να βρεθούμε
και πάντα να είσαι καλά.